Η.

Και αυτή, η χθεσινοβραδινή αγκαλιά.

τα πιο όμορφα πέντε δευτερόλεπτα του καλοκαιριού—

Κανένας

ταχυπαλμία-

τα χέρια μου μουδιάσανε 

στο άκουσμα της ανάσας σου.

πονάω. 

καπνίζω- 

πίνω-

ρουφάω.

δεν φεύγει.

σχεδόν δώδεκα και το μυαλό μου δεν μπορεί για ακόμη μια φορά να φύγει. 

πόσο κακό νιώθω για τον εαυτό μου; 

πως κατάντησα να φοβάμαι ότι βρίσκεται πέρα από την εξώπορτα; 

γιατί όταν περπατάω στον δρόμο κοιτάω κάτω; 

το φως; το φως γιατί το φοβάμαι;

θα ήταν μία ανακούφιση- 

εάν για μία φορά το κεφάλι μου σταμάταγε. 

να κατέβαινα για λίγο από αυτό το τρελό τρένο.

-αναρωτιέμαι αν και πόσο ακόμα αντέχω-

σα να βάλανε πολλές ψυχές στο σώμα μου και αυτές πολεμάνε. 

η μία την άλλη και όλες εμένα

-όλες εμένα-

και εγώ μόνος

δίχως να ξέρω ποιος είμαι.

παραμένω κανένας.

πιο κανένας από ποτέ.

δειλός. βουβός και κανένας.

165129

365 ημέρες.
129 παλμοί.

Φοβάμαι να είμαι καλά.
Φοβάμαι ότι αν υπάρχουν Θεοί, δεν θέλουν να τα καταφέρω.
Φοβάμαι ένα μέλλον, ονειρικό.
Φοβάμαι ένα έντονο παρόν.
Φοβάμαι να πετάξω.
Φοβάμαι να φωνάξω.
Φοβάμαι να αγαπώ.

Λυπάμαι που φοβάμαι.
Αλλά φοβάμαι  -και κρυφά σε αγαπώ-

Φυλακή έχω χτίσει γύρω μου
και κάθε μέρα γίνεται
όλο και πιο στενή
εκεί θα μείνω μέχρι να φτάσει
να μην αρκεί
ούτε αυτή.

Πάντα σε περίμενα.
Πάντα σε χάνω.

Τα παράτησα
365 μέρες πριν.

και οι 129 παλμοί
μένουν να μου θυμίζουν
πως είμαι ζωντανός.

ζωντανός μα νεκρός.

μία γραμμή ακόμα

355 ημέρες 21 ώρες 48 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα δίχως όρια.

Άλλο ένα όνειρο.

μ.355

Μισο-ανοίγω τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω αν κοιμάμαι.
Διστάζω να καταλάβω που είμαι. Πότε είμαι. Φοβάμαι να θυμηθώ από πιο όνειρο, πάλι ξύπνησα.

Χάθηκε.