Άυλη σύγχηση

Δεν ξέρω αν είναι παράνομο ή παράλογο να σ αγαπώ, δεν ξέρω αν πρέπει ή δεν πρέπει να το κάνω. Δεν ξέρω αν εγώ μπορώ να ζήσω με το πρέπει. Ποτέ δεν το κατάφερα. Ποτέ δεν κατάφερα να κάνω κάτι που πρέπει, όχι επειδή δεν ήθελα, μα δεν μπορούσα, δεν μπορώ να κάνω κάτι που έχει όρια. Και η αγάπη μου για κάποια πράγματα δεν έχει όρια. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτήν για' δεν μ' αφήνει να την πλησιάσω, να δω πως είναι. Νοιώθω κάποια βράδια πως την πιάνω έτσι ζεστή που είναι. Νοιώθω ότι ότι και να κάνω δεν μπορώ να την αλλάξω, είναι σαν ένας μεγάλος βράχος από αλόκοτο υλικό που όσο και να τον χτυπάω όσο και να τον πειράζω δεν αλλάζει, δεν διαφέρει ποτέ από την αρχική του κατάσταση. Παρα μόνο όταν το θέλει η ίδια η αγάπη μου τελειώνει, και δεν μπορώ να την ελέγξω, ειδικά όταν το κάνει κάποια μεσάνυχτα που με αφήνει μόνο μου και γω αλλάζω σαν ένας γέρος λύκος στην όμορφη πανσέληνο που γίνεται άνθρωπος. Γιατί καρδιά μου δεν γίνονται οι άνθρωποι λύκοι... Οι λύκοι γίνονται άνθρωποι, γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν αισθήματα. Έτσι αθώοι που είναι, έτσι καθαροί από τον ρου της ιστορίας, είναι οι μόνοι που καταφέρνουν και αλλάζουν με το φεγγάρι. Κανείς άνθρωπος δεν είναι καθαρός. Πόσο μάλλον εγώ και εσύ. Εγώ και εσύ που κοροιδεύουμε το σύμπαν μέρα με την μέρα, μα ήμαστε και οι μόνοι που γινόμαστε λύκοι. Κάποιες στιγμές σαν να παγώνει ο χρόνος και να μαστε εμείς οι δυο μαζί στο πιο ψηλό σημείο ενός βουνού περιτριγυρισμένου από γκρίζα σύννεφα και φωτισμένοι από ένα ολόγιομο φεγγάρι να βλέπουμε τα αστέρια και να γελάμε. Γελάμε γιατί τα έχουμε καταλάβει τι κάνουν, μας μπερδεύουν. Πόσες φορές αναρωτήθηκαμε πόσα είναι χωρίς λόγο, χωρίς να πάρουμε μια απάντηση; Τελικά κατάλαβα ποια είναι η μαγεία. Να τα κοιτάζω και να τα ερωτεύομαι χωρίς να ξέρω τίποτα για αυτά. Χωρίς να ξέρω ούτε από που προέρχονται, ούτε τι έχουν μέσα τους ούτε άμα αισθάνονται... Έτσι είναι η μαγεία στον έρωτα, ότι ερωτεύεσαι κάτι χωρίς να το ξέρεις. Έτσι ερωτεύτηκα την αύρα σου, αυτό που κατάφερνε και άγγιζε την καρδιά μου.. Μα είχες και ένα άλλο χάρισμα, κατάφερες να φτάσεις κοντά σε εκείνον τον αλόκοτο βράχο και δεν ξέρω γιατί αλλά φοβήθηκα, φοβήθηκα μήπως καταφέρεις να τον αλλάξεις εσύ πρώτη. Φοβήθηκα μην τον πειράξεις και μετά έβγαινε από μέσα κάτι κακό. Δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένος αυτός ο βράχος αλλά σίγουρα αυτόν δεν τον ερωτεύτηκα, δυστηχώς δεν μπόρεσα μέχρι στιγμής. Ίσως γι αυτό δεν κατάφερα ποτέ να του αλλάξω μορφή και σχήμα. Ίσως επίσης επειδή εσύ τον ερωτεύτηκες να μπορούσες, και νομίζω μπορούσες, μπορούσες να του δώσεις ότι σχήμα ήθελες.. Φοβήθηκα.. Έτρεξα πάλι σαν τον λύκο να ψάξω να βρω ένα φεγγάρι να τυφλωθώ από το φως του και να μην φοβάμαι, δεν το έβρησκα πουθενα και μόλις το βρήκα δεν τα κατάφερε, δεν με τύφλωσε, με άφησε να ζήσω την πραγματικότητα, μα με τιμώρησε, το κατάλαβα μετά από καιρό. Έριξε την άυλη άσπρη σκονη του στον βράχο μου. Και αυτό τελικά ήταν που άλλαξε χρώμα στον βράχο, τον έκανε γκρίζο, του άλλαξε και σχήμα, τον έκανε στρογγυλό, με αποτέλεσμα να κυλάει συνέχεια και να κυλάει και να μπερδεύει τόσο πολύ το μυαλό μου, πιο πολύ και από τα αστέρια. Το σύμπαν δεν στηρίζετε στην ηλιθιότητα τελικά, λάθως κάνατε.. Το σύμπαν στηρίζετε στα αστέρια, στον βράχο, στο φεγγάρι, στον λύκο, σε εμένα, σε εσένα. Χωρίς όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να υπάρξει το σύμπαν αν δεν τα περιελαμβάνει αυτά. Δεν θα έχει κανένα νόημα χωρίς αυτά, στηρίζετε στην ύπαρξη τους, στην ύπαρξή μας. Και εμείς οι δύο καταφέραμε να το κοροιδέψουμε, καταφέραμε να το κάνουμε να νομίζει ότι μπορεί να υπάρχει χωρίς εμάς. Δεν είναι αστείο; Δύο άνθρωποι, δυο νέοι άνθρωποι να καταφέρνουν να κοροιδέψουν ένα ολάκερο σύμπαν. Σαν να άρχιζε κάποιος να μετράει τα αστέρια, πράγμα αδύνατο μα ίσως κάποιος κάποτε να νόμιζε πως πραγματικά μπορεί να το καταφέρει και να το κατάφερνε. Μα δυστηχώς είναι πολύ πιο δύσκολο να συνεχίσουμε να κοροιδεύουμε το σύμπαν, θα μας καταλάβει κάποτε και τότε θα μας τιμωρήσει με τον χειρότερο τρόπο. Θα ξαναφτιάξει εκείνο το ψηλό βουνό απ' όπου βλέπαμε τα αστέρια και γελάγαμε. Θα έβαζε τον βράχο έτσι προκλητικά στα πόδια μας και θα μας άφηνε για πάντα εκεί.. Δεν νομίζω πως θα άρχιζα να μετράω τα αστέρια όσος καιρός και να πέρναγε, δεν θέλω να μετρήσω τα αστέρια, μου αρκεί που τα βλέπω και με βλέπουν μου αρκεί που δεν τα ξέρω και δεν με ξέρουν. Μην τα μετρήσεις εσύ... Μην κάνεις το ίδιο λάθος που ίσως έκανα και εγώ, να αρχίσεις να τα μετράς, δεν έχει νόημα, θα πάψουν να σε τραβάνε. Και άμα το κάνεις πάλι θα επιβληθεί το σύμπαν και θα σε μπερδέψει. Θα αρχίσει να τα κουνάει σαν να ναι πυγολαμπίδες και θα κουνιούνται πέρα δώθε, πέρα δώθε χορεύοντας μέσα στο μαύρο φως της νύχτας και θα χάσεις το μέτρημα, και θα τα ξαναερωτευτείς. Να γιατί πέφτουν τα αστέρια, γιατί δεν θέλουν να καταφέρεις να τα μετρήσεις, δεν θέλουν να σταματήσεις να είσαι ερωτευμένη μαζί τους.. Αλλιώς δεν έχουν νόημα ύπαρξης ούτε και αυτά.. Γι αυτό είναι τυχεροί οι λύκοι, γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να μετρήσουν τα αστέρια, δεν μπόρεσαν, αρκέστηκαν στο να τα δούν και να φωνάξουν την συντροφιά τους να τα δει μαζί τους.. Δεν είναι υπέροχοι; Δεν μπορώ να ζω με το πρέπει, ίσως να τα καταφέρω και να μην χρειαστεί να υπάρχει το πρέπει. Ίσως καταφέρω να γίνω κάποτε λύκος, ή ίσως να είμαι και τώρα λύκος, δεν με νοιάζει. Και αν είναι να διαλυθεί η μαγία των αστεριών, αν είναι να αφαιρέσω το δικαίωμα τον λύκων σε αυτό που κάνουν, αν είναι να χαθεί για πάντα το φεγγάρι και το σύμπαν, αν είναι να αλλάξω το σχήμα του βράχου, αν είναι να τα κάνω όλα αυτά χωρίς εσένα προτιμώ να ξεχάσω το πρέπει και να κάνω αυτό που νοιώθω. Να γίνω τα αστέρια, το φεγγάρι, ο λύκος να γίνω ολόκληρο το σύμπαν και να κάνω κάτι ώστε να κρατηθώ, από εσένα, και να μπορέσω να αλλάξω τον βράχο από μόνος μου, να τον κάνω κόκκινο και να μπορέσω να τον χειριστώ, να τον καταλάβω, να τον εμπιστευτώ, να μπορέσω να καταλάβω ότι όλον αυτόν τον καιρό ο βράχος αυτός είναι ο εαυτός μου και να επιτέλους να τον ερωτευτώ...