Κι όλα μπερδεύονται όπως μπερδευόντουσαν τα μαλιά σου στο πρόσωπό μου όταν σε φιλούσα. Και έρχεται πάλι η ανάγκη να εκφραστώ, να φωνάξω και δεν μπορώ Τα δάχτυλά μου αρχίζουν και κάνουν μόνα τους σπασμωδικές κινήσεις. αγχος, το παπούτσι σε ρυθμό τύμπανου πυροβολεί το πάτωμα. Βάζω να ακούσω Nina Simone και δεν ακούω τι λέει, μονο ο ρυθμός της με κρατάει και μου φωνάζει να τρέξω, μου φωναζει να αισθανθώ. Φοβάμαι να φωνάξω ή να ξεσπάσω. Προσπαθώ να μείνω εκεί που ήμουν ανέκφραστος άχρωμος και τίποτα να μην με κουνήσει. Πανέμορφα κόκκινα πέταλα πέφτουν από ψηλά και γω εκεί προσπαθώ να τα αποφυγω τρέχοντας σε ένα μαύρο ατελές μονοπάτι, σκοντάφτω και ξανατρέχω. Έλα μαζί μου. Και θα σταματίσω σιγα σιγά να τρέχω. Λίγο λίγο θα προσπαθώ ώσπου να με φτάσεις. Ή να σε φτάσω εγώ. Όλα γραμμένα και σκιαγραφιμένα στο κεφάλι μου. Σε σκέφτομαι ζωγραφισμένη με ακουαρέλα -τότε που θυμάμαι τα όμορφα, τα λόγια σου, το βλέμα σου την αύρα σου- κόκκινα χρωματα ένας μεγάλος πίνακας και δίπλα του στο πάτωμα πεταμένα χαρτιά με μολυβιες κι εσύ, πάλι εσυ, θλιμένη, ξαπλωμένη σε ένα δέντρο νεκρό να κοιτάζεις αλλού, δεν με κοιτάζεις.
