Ανώνυμο- των καιρών

Πως να γράψεις όταν σου παίρνουν ένα ένα τα μολύβια σου. Πως- όταν τα πάντα εξαφανίζονται και μένει το μίσος και ο πόνος, να γράψεις- πως; Ποια λόγια να στολίσουν την κούφια μέρα μας. Πόσο θα ζούμε ακόμα για να ζήσουμε; Τι θα προλάβουμε; Κι αν δεν προλάβουμε; Πόσο ακόμα θα τρώμε μόνοι μας στην ασφαλή-σκοτεινή κρυφή γωνία μας. Πότε θα σκοτωσουμε το εγω στο μυαλό μας; θα ζήσουμε; Τωρα δεν ζούμε! Και αν ζούμε νομίζουμε πως ζούμε. Ζούνε αυτοί που αναπνέουν, αυτοί που διάλεξαν να αναπνέουν και όχι αυτοί που είναι χρονια δίχως ανάσα- ενα ατελείωτο ανούσιο κηνύγι. Ενας κόσμος χωρίς ουσία- ψευτικος, στο σπίτι κρυμένος και κατατρεγμένος από πάρκα και τις πλατείες, ενας κόσμος που έχει ξεχάσει να ζήσει. Αυτό είμαστε. Τι χειρότερο από αυτο; Ενα μας μένει- να αφανίσουμε κάθε εμπόδιο και καθε αιτία που μας κρατάει σε αυτη τη φυλακή. 

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

παίρνεις καινούρια μολύβια, χρωματιστά! :)