Τρένα ψυχής

Μ' αρέσουν τα τρένα. Όχι όταν ταξιδεύω με άλλους. Μ΄αρέσει να ταξιδεύω μόνος μου. Μπορώ να πάω και μία και δύο ώρες νωρίτερα να περιμένω στον σταθμό. Μ ' αρεσει να βλέπω τα τρένα να φτάνουν, να παρατηρώ τον κόσμο που ανεβαίνει και κατεβαίνει από αυτά. Ίσως είναι αυτή η μαγεία του, το  ότι δεν γνωρίζεις κανέναν, αυτή η απόλυτη άγνοια ακόμη και  η περιέργια σου να γνωρίσεις κάποιους από αυτούς.
Μ' αρέσει που μπορώ ακόμα να καπνίσω στον σταθμό περιμένοντας και πίνοντας τον καφέ μου.Το σκηνικό μου θυμίζει τις ξένες ασπρόμαυρες ταινίες με τους μικρούς σταθμούς των τρένων, με τους εργάτες που περιμένουν σε παρέες,  περίεργους τύπους με τα ψηλά καπέλα, τις παλιές μηχανές που βγαζουν τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες. Κάθε φορά που βλέπω σκηνές τέτοιες θέλω να αρπάξω ένα πινέλο και να αρχίσω να χρωματίζω ότι μου βγαζει ένα συναίσθημα. Το βαθύ παλιό κόκκινο  του τρένου, το ξεβαμένο κασκόλ του σταθμάρχη, τις μυρωδιές από το μικρό φούρνο της καντίνας, τον ήχο που κάνει το μηχάνημα κάθε φορά που κόβει ένα εισητήριο.  Είναι όλα τόσο ξεχωριστά. Είναι τόσο μοναδικό το να μπορείς βλέποντας κάτι να δημιουργείς όλο και περισσότερα συναισθήματα.
Προσπαθώ να βρω την θέση μου και ελπίζω κάθε φορά να μην υπάρχει κάποιος εκεί και βρεθώ στην δύσκολη θέση να τον σηκώσω. Για άλλους είναι τόσο απλό, αυτονόητο, για μένα είναι βάσανο. Ίσως είναι η σκέψη του να μου συμβεί κάτι ανάλογο που με δυσκολεύει. Ίσως είμαι ακοινώνητος μα μπορώ να κάτσω στην άκρη του βαγονιού  χωρίς να διεκδικώ την θέση μου για πολύ ώρα, ίσως να μην κάτσω εκεί ποτέ.
Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχουν οι ιστορίες που έχουμε ακούσει, η ταινίες που έχουμε δει για έρωτες που άρχισαν μέσα σε ένα τρένο και πάντα νομίζω θα τους περιμένω αχνά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Ίσως τους φαντασιώνομαι κι όλλας ή ακόμα και να τους ονειρεύομαι. Φαντάζουν τόσο μοναδικοί, τόσο ιδιαίτεροι, τόσο σπάνιοι. Κάθομαι στην θέση μου και περιμένω να την δω, δεν ξέρω πως θα μοιάζει. Νομίζω δεν έχω ισχυρά κριτηρια για το πως θέλω να είναι. Νομίζω θα είναι και αυτή ιδιάτερη, τόσο ιδιαίτερη όσο και η περίπτωση να την γνωρίσω και να συμβεί κάτι μεταξύ μας.
Πόσο γρήγωρα περνάνε οι κολόνες από δίπλα μας; Θα παίξω μαζί τους, θα δημιουργήσω έναν ρυθμό που θα τις ακολουθεί. Ίσως χτυπάω τα δόντια μου μεταξύ τους κάθε φορά που μία θα περνάει από δίπλα μου. Ίσως κλείσω τα βλέφαρά μου. Από μικρός έπαιζα αυτό το παιχνίδι. Δεν βαριέμαι το ταξίδι, δεν το κάνω για να περάσω την ώρα μου. Είναι ένας από τους τρόπους μου να το ζω το, να συμμετέχω σ αυτό, να το κάνω δικό μου. Γι αυτό και μ' αρέσει πολύ να παρατηρώ τα παιδάκια που είναι στο τρένο. Τους φαίνονται τόσο περιέργα και καινούρια όλα που προσπαθούν να "μάθουν" το τρένο γνωρίζοντας κάθε γωνία του, κάθε ελάτωμα και ιδιαιτερότητά του.
Διαβάζω το βιβλίο μου μα οι ομιλίες των γύρω και τα τοπία που βλέπω από το παράθυρο δεν με αφήνουν. Κάθομαι τα κοιτάω και αναπολώ το παρελθόν, δεν με εμποδίζουν πια οι θόρυβοι των υπολοίπων. Έχω μπει σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο δικό μου και δεν μπορεί να με χωρίσει κανείς από αυτόν. Κάθομαι και κοιτάω έξω και αφαιρούμαι χωρίς να νοιάζομαι για κάτι.  Σκέφτομαι, την σκέφτομαι, σε σκέφτομαι. Αφήνω τον εαυτό μου για πρώτη φορά να σε επαναφέρει. Δεν φοβάμαι να το κάνω εδώ. Μου βγάζει μια ασφάλεια το τρένο μια νοητή αγκαλιά που με βοηθάει να φέρω την εικόνα σου μπροστά μου χωρίς να με νοιάζει ο πόνος που θα μου προκαλέσει.   Η ανάγκη από τον ξαφνικό και καινούριο έρωτα έρχεται και καλύπτεται από τον πόνο αλλά και την ασφάλεια παράλληλα  που προκαλέι η σκέψη σου. Μου φαίνεται περίεργο που σε σκέφτομαι. Μου έλειψες, μου έλειψε η σκέψη για σένα. Αρχίζω και ψάχνω βαθιά μέσα μου και φέρνω στην επιφάνεια όμορφες  στιγμές που ζήσαμε και νοιώθω καλύτερα. Δεν σκέφτομαι κακά πράγματα παρά μονο ότι ξέρω πως δεν θα ζήσουμε άλλες τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι τα ταξίδια μας και μετανοιώνω που δεν σε πήρα μια μέρα να μπουμε σε ένα τρένο και να ταξιδέψουμε όσο μπορούμε πιο μακριά.
Δεν έχει σημασία ο προορισμός μα το ταξίδι. Οι τοίχοι του που σε περιβάλλουν  δεν σε αποκλείουν μόνο από τον εξω κόσμο αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα τρένο ζω ένα διαφορετικό ταξίδι. Μπορεί να έχω πάει στον ίδιο προορισμό αρκετές φορές μα κάθε φορά το ταξίδι είναι διαφορετικό. Οι σκέψεις, οι άνθρωποι γύρω μου.
Νυχτώνει και τα αισθήματα πλέον εξαρτώνται πλέον από τους ήχους που ακούω και όχι από εικόνες που παρατηρώ. Αυτοι που ακούγονται απο την επαφή του τρένου με τις ράγες, οι ήχοι του αέρα που  κάθε φορά που κάποιος αλλάζει βαγόνι και ανοίγουν οι πόρτες  σε κρατάνε στο ταξίδι. Όλα είναι πιο αργά η αναμονή πιο μεγάλη και πιο μεγάλη η αναγκη να την καλύψεις. Δεν μπορώ να με αφήσω να κοιμηθώ, θέλω να συνεχίσω να το ζω όσο διαρκέσει. Μπορεί να φοβάμαι να σε σκεφτώ μόλις κατέβω και αποφασίζω όσο είμαι εδω να σε κρατησω δίπλα μου να με συντροφεύεις. Ξέρω ότι ίσως αργησω να ταξιδέψω ξανά με τρένο και δεν θέλω να  χάσω την ευκαιρία να σε σκεφτώ.
Η ανακοίνωση μου θυμίζει ότι πρέπει να κατέβω από το βαγόνι για να πάω προς το σπίτι. Η τσάντα μου, μου φαίνεται πιο βαριά από πριν, σαν κάποιος να την γέμισε, δυσκολεύομαι να την σηκώσω μα ξέρω ότι πρέπει να το κάνω και να  να κατέβω. Ξέρω ότι πρέπει να αφήσω το τρένο και να συνεχίσω το ταξίδι. Ίσως να μην γνωρισα κάτι καινούριο μα συνάντησα κάτι παλιό με μόνη διαφορά  ότι αυτό θα το αφήσω εδώ, δεν μπορώ να το πάρω μαζί μου. Κατεβαίνω κάθομαι απέναντι του και στρίβω να καπνίσω ένα τσιγάρο, δεν αργεί η στιγμή που ξεκινάει να φύγει. Δεν το χαιρετώ, απλά το παρατηρώ και το βλέπω να χάνεται.