Κανένας

ταχυπαλμία-

τα χέρια μου μουδιάσανε 

στο άκουσμα της ανάσας σου.

πονάω. 

καπνίζω- 

πίνω-

ρουφάω.

δεν φεύγει.

σχεδόν δώδεκα και το μυαλό μου δεν μπορεί για ακόμη μια φορά να φύγει. 

πόσο κακό νιώθω για τον εαυτό μου; 

πως κατάντησα να φοβάμαι ότι βρίσκεται πέρα από την εξώπορτα; 

γιατί όταν περπατάω στον δρόμο κοιτάω κάτω; 

το φως; το φως γιατί το φοβάμαι;

θα ήταν μία ανακούφιση- 

εάν για μία φορά το κεφάλι μου σταμάταγε. 

να κατέβαινα για λίγο από αυτό το τρελό τρένο.

-αναρωτιέμαι αν και πόσο ακόμα αντέχω-

σα να βάλανε πολλές ψυχές στο σώμα μου και αυτές πολεμάνε. 

η μία την άλλη και όλες εμένα

-όλες εμένα-

και εγώ μόνος

δίχως να ξέρω ποιος είμαι.

παραμένω κανένας.

πιο κανένας από ποτέ.

δειλός. βουβός και κανένας.