Εικόνες απ' το μέλλον

Τώρα που φοβάμαι πως;

Το ραδιόφωνο παίζει ξανά κλασική μουσική
Τα παντζούρια κλείνουν και τα φώτα σβήνουν.
Ο ήχος του αναπτήρα μου σηκώνει την τρίχα.
Τόσο δυνατός, τόσο τρομακτικός.
Ο καπνός χαϊδεύει το φως που μπαίνει από τις γρύλιες.
Πετάει ψηλά, σκορπίζετε όσο χάνεται.

Βλέπω την Αθήνα,
κόσμος πονεμένος, φτωχός, παρατημένος
μία γιαγιά πέφτει και κανείς δεν γυρνάει να την βοηθήσει
πάω να την βοηθήσω μα δεν είμαι πουθενά.
δεν αισθάνομαι την παρουσία μου

πιο κάτω βουνά -τρέχω κοντά τους-
δεν προλαβαίνω να ανασάνω και ήδη κάθομαι δίπλα στην θάλασσα.

Ένα παλιό καϊκι παρατημένο στην άκρη της αμουδιάς
μπαίνω μέσα και κοιτάω τον ορίζοντα
δεν με νοιάζει τι υπαρχει πιο πέρα
Με τρομάζει.

Με ηρεμεί η θάλασσα.
Ο αέρας σηκώνει την άμμο
φτιάχνει ένα πέπλο και χαϊδεύει τα πόδια μου

-ξαναμπαίνω στο σπασμένο σκαρί και γράφω-

Τι όμορφα είναι τα βουνά
ειναι σοφά τα βουνά και τα φοβάμαι, μπορούν να σε κρύψουν από όλους
Αλεπούδες κυνηγάνε κατεστραμένα όνειρα και μας κοιτάνε από μακριά.
Δεν φοβάμαι τις αλεπούδες. Θα ήθελα να ήμουν φίλος με μια αλεπού.

Ξαπλώνουμε πάνω σε ένα δέντρο και κλείνουμε τα μάτια μας.
Συγκεντρώνομαι στην φωνή ενός πουλιού και προσπαθώ να μιλήσω μαζί του
μου κρατάς το χέρι -μένω εδώ-
Ανοίγω τα μάτια μου και με κοιτάς
Πας να μιλήσεις και αντί γι' ανθρώπινη φωνή -κελαϊδούσες-
Σε φιλάω πλέον χάνω και εγώ την φωνή μου

Τι σημασία έχουν οι λέξεις;
Τι όμορφο που είναι το δάσος μα το φοβάμαι

Κυλιόμαστε στα κοκκινα κίτρινα φύλλα
μας παίρνει η κατηφόρα και φτανουμε σε ένα ρυάκι

Θέλω να πλύνω το πρόσωπό μου μα φοβάμαι
Πάω κοντά και μας κοιτάζω πάνω του

Δεν μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου

Ξανανοίγω τα μάτια μου
Φωνές τριγύρω και γω κάτω από ένα κρύο ντουζ

Εικόνες απ' το μέλλον