Τι θυμάσαι πια εσύ
εσύ με ξέχασες μια νύχτα του Ιούνη
Τα μάτια σου δακρύσανε
πάγωσε το βλεμα
το μίσος έγινε φωτιά
τυφώνας η καρδιά
χάθηκες στην σιωπή του σκότους
και κράτησες στα χέρια σου
πράγματα απλά
που σου έδωσα σαν ήμουν αγκαλιά σου
χαθηκες μια νύχτα του Ιούνη
τότε χάθηκες
κείνο το βράδυ
και δεν ξανάρθας ξανα πια
ήσουν το φόρεμα το άδειο του Ομήρου
εκείνο που πολέμησαν οι πρόγονοι γι αυτό
κι εγώ πολέμησα τον εαυτό μου
κατέστρεψα για άνα φόρεμα αδεινό
μαύρη καταραμένη ώρα
ψεμματα, φόβος, συνουσία
ψεύτικα πράγματα
ψεύτικη ζωή
αληθινός ο πόνος της ψυχής
που δεν καλμάρισε από τότε
έμεινα στην πρώτη του Ιούνη
δεν φεύγω από κει ότι κι αν γίνει
μαυρός κι αν γίνει ο ουρανός
όσο κι αν βρέξει και χιονίσει
πάντα θα φαίνονται στον ουρανό το αστέρια
1 σχόλιο:
Για εσένα και για εκείνους τους Κάποιους που ακούνε τη μελωδία δεμένοι στο κατάρτι....
Comme Εντίθ et Τάκης
Ζεσταίνεται η μελάνη
Στριφογυρίζω στα ίδια ερωτήματα
Σαν να εμφανίζονται οι απαντήσεις
Πριν να σε γνωρίσω πρώτα
Τ' όνομά σου στις αφίσες αρεστό
Που σε γνωρίζω
Η φύση σου η ανθρώπινη αρεστή
Η σιγή σου με κατανικάει
Περιπλανιέμαι στα σοκάκια που περπατάς
Νεοκλασσικά στίγματα της δικής σου αύρας
Η μυρωδιά σου στον αγέρα
Σε αναζητώ σε συνηθίζω σε καρτεράω
Θέλω να σου μιλάω θέλω να σε δω
Να σε ζήσω να σε δω
Αφήνομαι ακάλυπτη ξανοίγομαι
Ξεπερνώ την αιδώ μου
Νοιάζομαι να σε βοηθήσω
Να προλάβεις να καταφέρεις
Μου επιτρέπεις να σε ορμηνεύσω
Σου επιτρέπω να με παροτρύνεις
Διόλου ελαφριές οι λέξεις
Με υπερβαίνω
WildFlower©
Δημοσίευση σχολίου