Με θυμάσαι; Όχι από τότε. Από χθες, που σε κοιταζα στα μάτια και τα μάτια μου γυάλιζαν απ την ζαλάδα. Αναρωτιέμαι που και που αν εκείνο το βραδυ είχες κοιτάξει τον βροχερό ουρανό στα μάτια. Αν είχες δει τα γκρίζα σύννεφα που μαύριζαν λεπτό το λεπτό. Πίσω απ' όλα, πίσω απ' το αστυνομικό τμήμα, πίσω από τα σύννεφα, την βροχή, τον ουρανό, υπήρχανε χιλιάδες αστέρια, αστέρια που παίζανε και τρέχανε να κρυφτούνε πίσω από τα σύννεφα, εκεί που δεν θα τα έβλεπε κανείς. Πιάσε μου το χέρι, είναι αυτό το χέρι που σου χάιδευε τα φωτινά από τις κόκκινες φλόγες μαλιά σου, αγγιξε τα χείλη μου, αγγιξέ τα και φίλησέ τα όπως τότε, την πρώτη φορά που σου έδειξα την πιο αγνή, την πιο σοβαρή, την πιο αστεία, την πιο όμορφη πτυχή του εαυτού μου.
Το κοινό έχει αρχίσει να παραπονιέται.. Τα χειροκροτήματα έρχονατι να αντικαταστούν από μίζερα βλέματα και βαρεμένες φατσες δεξιών πενηντάχρονων. Οι γυναίκες αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους και να προσπαθούν να καταλαβάνουν τι συμβαίνει. Αυλαία Τέλος
Οι κουρτίνες κλείνουν και τα φώτα μισοπεθαίνουν. Οι ταξιθέτες ελέγχουν τα εισητήρια και πρέπει να φύγουν, όχι όλοι, αυτές, δεν αντεξαν. Ο παππούς που αλλάζει τις τανείες ψάχνει άδικα να βρει την επόμενη. Δεν είναι εκεί. Ήρθε οι ώρα να φύγουν και οι άλλοι, "Πιο μακριά θα πάνε τούτοι κύριε."
Και όλα αυτά -πάλι- για 'να πουκάμισο αδειανό, ψυχρό, χωρίς ζωή χωρίς καρδιά μόνο απόλαυση -αυτό που είχα τότες-. Αυτό που κρέμασα ψηλά να μην το φτάνει ούτε η αλεπού αυτό το φόρεσα ξανά μα τις χίλιες θάλασσες. Βγάλτο από πάνου μου και πέτα το μπορείς; Ξερίζωσέ του τα τα μανίκια, τα κουμπιά, σκίστο και κάψτο μέχρι να σιγουρέψεις πως κόπηκε. Καν' το αυτό και θα αναπνεύσω ξανά μα μην αργείς, μετά την εκκλησία έλα σπίτι και βοήθαμε.
Η "Παναγία Θαλασσινή" χτυποδαριέται από τα βραδυνά παιχνίδια του Ποσειδώνα. Οι ναύτες τρέχουν στα καταστρώματα, τους ακολουθεί ο κόσμος. Το πλοίο χορεύει ανάμεσα στα κύματα και κουνιέται στους φανταστικούς ρυθμούς του καλίνκα. Σκοτάδι σύννεφα, τ' αστέρια πάλι κρύβονται, "Κουνιόμαστε" "βοήθεια" "Βουλιάζουμε".
Κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να αλλάξουν αυτές τις ιστορίες τη ροή κι' άλλοι δεν το θελαν. Μερικές φορές επιλέγουμε την ασφάλεια, την σιγουριά, λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Άλλες φορές μετανοιώνουμε.
Άλλες ιστορίες έχουν όμορφο τέλος άλλες όχι. Κάποιες ιστορίες σαν τις θυμάσαι σε κάνουν να κλαις κάποιες να γελάς. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να επιλέξεις το αν θα υπάρχει τέλος.
Τότε της είπε: "Φαντασου να με πίστευες ότι αυτό που έχω δεν είναι κάτι μόνιμο, ή κατι που δεν αφορά την αγάπη μας, θα ταν αλλιώς τα πράγματα αν αυτό το έδιωχνα θα έβλεπες έναν άλλον άνθρωπο δίπλα σου.. Αυτόν που σ έκανε να μ ερωτευτείς"
Ονειρεύτηκε ότι χορέψανε μαζί πάνω στα μαύρα σύννεφα ακούγοντας μπάχ και βλέποντας τα φωτεινά αστέρια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου