Φεγγάρι, πονάει η στιγμή της σκέψης
στο σκοτάδι της ψάχνει τον ήλιο
με ένα παγκάκι σπασμένο για φίλο
πληγωμένη φεγγει την αυγή της θλίψης
Με τα λίγα λεφτά κερνάει τ' αστέρια
ζητά αντάλαγμα ένα φιλί
τρέχει στον ουρανό νέο παιδί
κοίτανε ψηλά αγκαλιάζει τα χέρια
Παραλία κύματα ήχοι πετάνε
παγωμένες σκιές ησυχάζουν
κρύβουν τα βράχια αναστενάζουν
την μοναξιά τους στην μπουνάτσα κοιτάνε
Τρέχει εδώ κι εκεί κλαίει φωνάζει
χωρίς μυαλό το σώμα χάνεται
τα φώτα σβήνουν φάρος φένεται
η ανάσα της κόβεται με τρομάζει
Πλησιάζει στην άκρη τα μάτια κλείνουν
κρατάει της σκιάς της το χέρι
την κοιτάνε στο βάθος δυο γέροι
δεν την κοιτάνε την ζωή της αφήνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου