Μένουν μόνο τα λεπτά
η ώρα έχει σταματήσει
μόνο ο μεγάλος κουνιέται
ο μικρός αρχίζει να μαγκώνει
Εσύ ετοιμάζεις την φυγή
τη φυγή για το χάος
κι εγώ μόνος μου μένω εδώ
και βουλιάζω σαν πέτρα στ’ ανοιχτά
Λίγα λεπτά ακόμη άσε μου
έπειτα χάσου
χάσου γιατί πονάω
πονάω και συ φεύγεις
Κάνεις μεγάλα βήματα
Και η μεγάλη πόρτα ανοίγει
γυρνάς. Ένα χαμόγελο
τίποτα άλλο δεν θα μείνει
Χάνεσαι μέσα στο φώς της ημέρας
σαν λουλούδι χειμωνιάτικη βραδιά
πίσω σου αφήνεις αυτό που είχες
μα είναι πια ανόητο, χαζό, παλιό για σένα
Το ποτήρι έχει αδειάσει
Ο πάτος φαίνεται μεγάλος
Κόκκινη στάμα έχει μείνει μόνο,
Πάνω, από τα χείλη που φιλούσα
Σε χάνω και δεν ξέρω άλλο πια
μονοπάτι δεν έχω να πατήσω
μόνο ένα μεγάλο και τρελό
μονάχα να γκρεμίσω
οι εικόνες χάνοται μια-μια σαν τραπουλόχαρτα
που αέρας τα φύσηξε κει στα ψηλά
σβήνουν μαζί σου η χαρά κι η λύπη
δεν μένει πια συναίσθημα ορθό
Θα αργήσω να σε δώ καρδιά μου
θα πάρει μήνες, χρόνια
μα να σαι σίγουρη ζωή μου
θα ναι για μένα ένας αιώνας
Θέλω να ζήσεις με χαρά
να μου γελάς απ τα μακρινά
το “ο” σου το ωραίο
να φωνάζεις, να μου κάνεις
Τα λεπτά τελείωσαν
το ρολόι ξαναρχίζει απ’ την αρχή
και νιές εικόνες ήρθανε με μιας
μα υπάρχει μια που σου μοιάζει
η εικόνα είσαι εσύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου