Ο νέος

Μεσάνυχτα κάπου στην Αθήνα. Ένας νέος κάθεται σε ένα παγκάκι παρέα με το μικρό του σκύλο. Τον πλησιάζω γιατί μου κινεί την περιέργεια ένα παιδί μόνο του μέσα στο πάρκο. Κάθομαι από πίσω του και τον παρατηρώ. Έχει πάρει αγκαλιά το σκύλο του και του μιλάει. Αφήνω πίσω τις δουλειές που έχω να κάνω και κάθομαι να τον ακούσω. Ναι. Λέει ένα ποίημα. Σαν αυτά που διάβαζα θυμάμαι τότε που ήμουν κι εγώ στην ηλικία του. Φαίνεται στεναχωρημένος. Βγάζει ένα στυλό και ένα χαρτί από την τσέπη του και αρχίζει να γράφει ενώ τραγουδάει τραγούδια παλιά, σιγά, για να μην ξυπνήσει τον σκύλο που κοιμάται στην αγκαλιά του. Τον βλέπω να βγάζει από την ταμπακιέρα ένα στριμμένο τσιγαριλίκι. Το ανάβει και δείχνει να το ευχαριστιέται. Όχι, όχι δεν το ευχαριστιέται, δείχνει να ηρεμεί και να ανακουφίζεται από την πληθώρα σκέψεων που του' χουν καταλάβει το μυαλό. Αρχίζει να γράφει στο χαρτί και δείχνει να δακρύζει σε κάθε αλλαγή σειράς. Έχει περάσει μισή ώρα και έχει ανάψει ένα δεύτερο τσιγάρο. Το ποίημα το χει βάλει μέσα στην ταμπακιέρα πια και τώρα κοιτάει τα θολά αστέρια που μισοκρύβονται πίσω από τα αχνιστά σεπτεμβριανά σύννεφα. Ξαφνικά ένα φως παίζει εδώ και εκεί πάνω στα δέντρα πλησιάζοντας τον νεαρό. Ξαφνικά εμφανίζονται δύο αστυνομικοί και ο νεαρός ταράζεται, σβήνει το τσιγάρο και σηκώνεται να φύγει. Οι αστυνομικοί τον σταματάνε και αυτός ανήμπορος να αντιδράσει στέκεται εκεί πλάι στο σκύλο του και τους περιμένει. Μόλις φτάνουν ανοίγουν την ταμπακιέρα, πετάνε στο χώμα το χαρτί με το ποίημα και κοιτάνε τον νεαρό με μίσος κυριευμένο από την εξουσία. Ο νεαρός τους λέει συγνώμη και πως δεν φταίει αυτός, τους φωνάζει συνέχεια ότι πονάει. Ξέρω που πονάει. Στην καρδιά. Αυτό το μέρος που μόνο οι νέοι άνθρωποι έχουν σε λειτουργία. Όχι όλοι, όχι αυτοί που εκείνη την ώρα έβλεπαν τηλεόραση ή έπαιζαν με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή στο σπίτι τους. Αυτός ο νέος που καθόταν μόνος του και σιγοτραγουδούσε γράφοντας για ένα πράγμα που του τάραζε το μυαλό, για κάτι που χρειαζόταν λίγο χασίς ώστε να το ξεχάσει. Οι αστυνομικοί αρχίζουν να τον χτυπάνε και αυτός να δακρύζει και να βογκάει σε κάθε τους γροθιά. Ο μικρός σκύλος γαβγίζει στους βασανιστές του αφεντικού του. Έρχεται η ώρα να τον μαζέψουν στο τμήμα. Ο νέος μάταια προσπαθεί απλώνοντας το χέρι του να πιάσει το χαρτί που έχει πατήσει ο αστυνομικός. Ένα χαρτί είναι θα μου πεις μα γι αυτόν σημαίνει πολλά. Το σέρνουν ενώ εκείνος φωνάζει ότι πονάει και ότι δεν φταίει. Πλησιάζω στο παγκάκι όπου ο σκυλάκος κλαίει και κοιτάει το μέρος από το οποίο έφυγε ο νέος. Τον χαϊδεύω για να ηρεμήσει και αυτός αδιάλλακτος κοιτάει στο βάθος και σηκώνει τα αφτιά του στο άκουσμα των τελευταίων ουρλιαχτών του νέου. Πίσω μου είναι το χαρτί μισοθαμένο στο κρύο χώμα. Το παίρνω και το ανοίγω με ευλάβεια. Είναι ένα ποίημα, Ίσως το μόνο πράγμα που με έχει κάνει να νιώσω τόσο έντονη θλίψη στην ζωή μου. Δεν είναι ότι είναι τέλειο από ποιητικής απόψεως μα μόνο και μόνο που είναι βρεγμένο από τα δάκρυα ενός νέου, ενός νέου που μου έμοιαζε ήταν για μένα ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Αφού το διάβασα ξάπλωσα στο παγκάκι με το χέρι μου να χαϊδεύει το σκυλάκι και το ποίημα στιβαγμένο πάνω στο στήθος μου. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα μου..

Που είσαι; Το φεγγάρι έχει βγει και ακόμα να θαρρείς πλάι του
ο σκύλος ανυπομονεί να γιορτάσει την άφιξή σου
δεν το ξέρει όμως ζωή μου. Δεν έχει καταλάβει τίποτα
στέκει εκεί κουνώντας την ουρά τους αγνοώντας ότι δεν θα σε ξαναδεί
δεν έχει καταλάβει ότι η "μαμά" του τον αφήνει
δεν έχει καταλάβει ότι τα χάδια σου δεν θα το ξαναζεστάνουν βράδυ

Που είσαι; Χθες το βράδυ πάλι έλειπες από τα όνειρά μου
εδώ κοντά μου έχει κάτσει και με κοιτάει ένας γέρος
έχει καταλάβει ότι κλαίω και με κοιτάει συνέχεια
προσπαθεί να καταλάβει τι με κάνει και κλαίω
δεν ξέρει ότι σε έχασα μια για πάντα
δεν ξέρει πως σήμερα το βράδυ και τα υπόλοιπα βράδια θα κοιμάμαι μόνος

Που είσαι; Με έχεις αφήσει και πίνω μπροστά σε γέρο άνθρωπο
που είσαι να με σταματήσεις από το ρεζίλι
όπως τότε που με κοίταζες περίεργα κάθε φορά που κατέβαζα σαν νερό την ρακί
κλαίω, τ' ακούς και δεν είσαι εδώ να μου πεις να ηρεμήσω
δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν ήμαστε πια μαζί
δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι η αγάπη μου με άφησε

Γιατί δεν είσαι εδώ να σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος
να σου αποδείξω ότι δεν φταίω σε τίποτα
πως ότι σου είπα ήταν απλά για να ζηλέψεις
ότι πίστευα πως θα σε χάσω από εκείνον
δεν έχεις καταλάβει ότι θέλω μόνο εσένα
δεν έχεις καταλάβει ότι η ζωή για μένα πια δεν είναι τίποτα

σε αγαπάω. το ξέρω δεν πρέπει να το λέω πια
πρέπει να το ξεχάσω. δεν μπορώ.
δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
σε αφήνω, να περνάς ωραία.
να κάθεσαι θέλω μόνο δίπλα στο φεγγάρι
να ακουμπήσεις την θάλασσα, να το κάνω κι εγώ
για να σε νιώσω, το έχω ανάγκη
αντίο