Σάββατο βράδυ
κοπάδι ο κόσμος τρέχει στ' ανοιχτά
πηχτά ζουμιά ξεγεύγουν του πεθαμένου αέρα
πατέρα άσε μου να δω τα καρκινόματά μας
τα νιάτα μας άσε με να τα δολοφονήσω
να πνίξω τούτη την αλλόκοτη σιωπή
Ληστή σαν τρέχεις μην σκοντάψεις στην αννοία
την παραλία της καρδιάς σου μην την χάσεις
Και σαν από τα μάτια σου ζηλέψεις την ζωντάνια
μην και τα βγάλεις άτιμε μην μου τα ξεριζώνεις
γιατί το πένθος σου βαρύ σαν την ψυχή της
έγνεψε του φεγγαριού της άδειας ώρας
και έκρυψε τ' αστέρια του ουρανού
και σκότος μαύρο της αγής θα σε γυρέψει
και τότε χάθηκες μ' ακούς ο στρατηλάτη
και τότε τρέχα να σωθείος απ'των χεριών το μίσος
φοβού τον μαύρο εκτελεστή της νύχτας
αυτόν που χρώμα του δωσα λαμπρό και φωτεινό
αυτόν που με τ'αγκάθια του τρυπάει ετούτη
Η νύχτα χάνεται μπροστά του και παλιώνει
και τότε μόνος σου θα μείνεις καβαλάρη
σα άσπρο ροδοπέταλο χορεύοντας μ' αγέρα
και μπρος τα μάτια σου μ' ακούς τρελέ;
το φως θα μας τυφλώσει και η μέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου