Τρεις και μία ημέρες μεσ' το σκοτάδι
εδώ εχάθει το σχοινί της νιότης
κρύο και βροχερό εκείνο το πρώτο βράδυ
εκεί τον χτύπαγε, τον έφτυνε ο πότης
Μόνος μέσα σε σκύλους και ξύλα ξαπλωμένος
Περνάει η ώρα σαν κοιτάει περαστικούς
άλλοι θαρούν πως πάει, είναι πεθαμένος
αυτός όμως ακόμα συζητάει με τους Θεούς
Πάνε οι μέρες και τον βρίσκουν πολιτσιάνοι
νερό στο πρόσωπο και ξύλο τον φορτώνουν
δεν τους αρέσουν βλέπετε, οι τσαγκαροζητιάνοι
μα αυτόν, ο πόνος και το δάκρυ τον λυτρώνουν
Σιγά σιγά το σώμα του παγώνει
κοιτάει πάνω και χαρίζει μια φωνή
ένας παππούς σαν τον' δε τον σηκώνει
ο Ξένιος Ζευς στα μάτια σας ντροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου