Άγραφο

Η μπόρα, βροχερή μερά τουτη
άγριος άνεμος και ο κόσμος αργεί
Ομπρέλες η καρδιές ξεχασμένες
άδειο τρένο άδεια τώρα η ψυχή

Το νέφος στην αθήνα με κόπο
ψαχνεις να βρεις τι σε θέλει η ζωή
στην δίνει να βαράς τη καρδιά σου
μα δεν έχεις άλλη έπιλογή

Και ο ήλιος αχ ο ήλιος στη δίνει
πάντα χαρούμενος και γελαστος
παιδάκι τον ζωγράφιζες έτσι
και τώρα να θέλεις να τον κάμεις νεκρό

Η ζωή σου σαν παράξενη μέρα
ούτε να ξέρεις τι θα πει το λεπτό
Η ώρα πια σου φαίνετε λίγη
λίγη σαν το ξεχασμένο ποτό

Οι στίχοι, μπερδεμένες κορδέλες
άσπρο φόρεμα ο αερας φορεί
και οι λύκοι πεινασμένοι ζητάνε
λίγο αίμα λίγη σάρκα στη γη

Κι εσύ σαν παράξενο βλέμα
βλέπεις γύρω στο κόσμο να δεις
το πλήθος που σου φαίνεται μίσος
για εμένα η καρδιά σου μισή

Και φεύγω σαν παλιός Δον κιχώτης
Άλλους πύργους και κοπέλες να δω
μα ψάχνω στον αιώνιο πλούτο
μόνο αυτό το λίγο άληθινό

Πεθαίνω και η καρδιά μου σε χάνει
Σαν το λουλούδι που δεν έχει νερό
Μιζέρια και η πλατεία είναι άδεια
άδεια σαν τις φοβισμένες αρχες

Και κλείνω την μόνοτονη μέρα
μ' ένα ουίσκι και λίγο μίσος και φως
Και αφήνω τα ματάκια της μέρας
Γεια σου λέω αυριό θα μαι δω...